Stelvio

Dinsdag 27 mei was de dag van de etappe die nooit door had mogen gaan. Dat is de meest gehoorde uitspraak in de stortvloed aan commentaar. Er zal nog veel nagepraat worden over deze legendarische zestiende etappe in de Giro d’Italia. Voor wie het gemist heeft of nog eens na wil lezen zet ik even wat shocking details op een rijtje.

– De Passo dello Stelvio is een bekende, zware, beruchte, hoge bergpas in de Italiaanse Alpen: 2758 meter hoog, 48 haarspeldbochten aan de noordkant (Prato) en 39 keer een haarspeldbocht aan de zuidkant (Bormio). De renners moeten ruim 20 kilometer klimmen om bijna 2000 meter hoogteverschil te overwinnen met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,7 %. De uitzichten zijn adembenemend mooi, de berg is ongekend lang, steil en wisselend. De Stelvio werd 10 x eerder opgenomen in de Giro.
In 2013 werd op vrijdag 24 mei de beklimming van de Stelvio en Gavia afgelast; de weersvoorspelling was te slecht, niet zo erg voor een klim maar wel voor de twee gevaarlijke afdalingen.

– Dit jaar was de Stelvio tot 17 mei gesloten door de vele sneeuwval. Pas op 27 mei 2014 is de pas begaanbaar met nog een beetje sneeuw, maar de omstandigheden zijn zwaar met natte sneeuwval en een gevaarlijke mogelijk gladde afdaling.
Op de eerste twee bergen was het hondeweer met regen, sneeuw en kou, die een flink stempel op de gebeurtenissen drukten en het werd erger toen de berichten kwamen dat de afdaling van de Stelvio geneutraliseerd zou worden.

– Veel ploegleiders ergerden zich aan die miscommunicatie van de organisatie in deze ‘koninginnenrit’.
Toen het begon te sneeuwen op de flanken van de Stelvio gaf de wedstrijdleiding door dat de koers in de afdaling zou worden geneutraliseerd.
Even later werd de melding weer ingetrokken. ‘Geen neutralisatie. Excuses voor de verkeerde informatie’, twitterde de wedstrijdleiding.
De meeste renners reden reden in volle vaart over het natte wegdek via de tientallen haarspeldbochten naar beneden.

– Wilco Kelderman was een van de renners die meende dat de afdaling van de Stelvio was geneutraliseerd vanwege de sneeuwval. ‘In de afdaling van de Gavia begon het hard te sneeuwen. Het was verschrikkelijk koud en mijn handen voelden aan als twee klompen. Het was ook gevaarlijk, want ik kon niets meer zien door mijn bril. Op de top van de Stelvio nam ik even de tijd om een regenjack aan te doen. Toen ik aansloot, waren Quintana, Hesjedal en Rolland echter vertrokken. Achteraf is dat wel een beetje oneerlijk, want als er geen sprake was geweest van een neutralisatie, was ik ook niet gestopt. Rolland gaat me nu voorbij en normaal had ik denk ik wel bij hem in de buurt gezeten. ’
Kelderman eindigde op de Val Martello knap als vierde en staat nu achtste in het algemeen klassement op ruim 4 minuten van de nieuwe leider Nairo Quintana.
Ploegleider Frans Maassen roemde de prestatie van Kelderman, maar hij vond eigenlijk dat het onverantwoord was om te fietsen. ‘Verschrikkelijk. Ik heb huilende en onderkoelde renners voorbij zien komen. De mannen hebben het allemaal overleefd, maar deze etappe had nooit door mogen gaan.’

– Patrick Lefevre stapt naar de rechter omdat zijn Uran benadeeeld zou zijn door de foute organisatie.

– Andere prestaties in the omgeving: Erik Breukink won in deze omstandigheden in 1988 in de Giro een loodzware etappe over de Gavia in een sneeuwstorm. Thomas de Gendt (Bel) won de etappe met de Stelvio erin in 2012.

In Nederland gaat deze dag zeker niet de boeken in als legendarisch, want het regende weer eens van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Voor wie vrij was een prima dag dus om uitgebreid naar deze spectaculaire koninginnenrit te kijken.

Het robijnen huwelijk van Barrelhouse

Wat doe je als je 40 jaar getrouwd bent? Dan geef je een feestje. And how they did: Barrelhouse robijnrockte het Paard vorige week!

Barrelhouse zou Barrelhouse niet zijn als ze niet iets speciaals hadden voor hun jubeljaar. Via hun site kon je verzoekjes aanvragen voor het optreden waar je naartoe zou gaan. Wat een leuke service en tegemoetkoming aan wat iedere concertganger wil: zijn favoriete nummer horen! Waarom wordt dat niet vaker gedaan? Nu moet je tijdens een concert ordinair keihard de titel van je geliefde nummer schreeuwen en is de kans groot dat de band je niet hoort.
Na mijn mailwisseling met Jan Willem Paradiso verkeerde ik de hele week voor het optreden in een permanente staat van voorpret. Gaan ze het echt spelen en zo ja, zegt Tineke er wat bij. Zoals voor wie ik het aanvraag en waarom. Ik snap ook wel dat ze geen Jan van Veen van CandleLight is, maar toch.

Spottende tongen hoor je vaak zeggen dat het publiek bij bluesconcerten kaal en grijs (mannen) is en alle vrouwen verlepte nachtvlinders zijn. Dat valt vanavond goed mee.
De Kleine Zaal vult zich uiteindelijk met ongeveer honderd man.
Op het balkon zijn (voor de vijftigplussers?) wat bankjes neergezet, maar gelukkig kan je er ook nog over de balustrade hangen om zo band & zaal vanuit een mooi panaromaperspectief te zien. Naast W. en mij wordt een vrouw – slecht ter been maar nog jong – op een hoge kruk geplaatst door het Paardpersoneel. Een jongeman op krukken wordt vanuit de lift de trap op begeleid en aan de andere kant van ons neergezet. Hij heeft een bevriend stelletje meegenomen. Het zijn echte Barrelhousetekstkenners, maar ze maken ook ruimte voor hun eigen teksten tussen het meezingen door.

Als Bring it on home de zaal inknalt, beginnen veel hoofden aan een ruim 2 uur durende knik-avond. Deze heerlijke Sonny Boy Williams-opener zet meteen de toon. La Schoemaker is smaakvol gekleed in een licht glimmend, maar niet te blingbling hemdje met crème jasje, afgestyled met sjaaltje (dat als zij op stoom is afgaat) en een kralenketting die glanst in de veelkleurige Paardspotjes. Het tegenovergestelde van verlept! Zij past vast nog steeds in haar broeken uit 1974; de tand des tijds gaat volledig aan haar voorbij.

De volle bos krullen van Jan Willem Sligting (ja, deze alleskunner deed ook de verzoekjes) staat goed bij zijn strak gesneden donkere pak. Hij start op mondharp, verruilt die later voor staande en nog later voor elektrische bas. De staande bas houdt hij in zijn armen als de vrouw waar hij nog altijd verliefd op is. Zijn lange slanke gevoelige maar sterke vingers zweven, strelen en plukken. Hij buigt en strekt om het stuwende ritme vast te houden. Aan veel zaalcontact doet hij niet. Samen met superstrakke drummer Bob Dros heeft hij zijn handen vol aan het in toom houden van de gitaarduelbroertjes Johnny en Guus Laporte, die hun eerste gevecht om de beste solo starten tijdens Sally go round the roses.
Je kunt zien dat het vroeger thuis bij de Laportetjes zo begonnen moet zijn. Misschien kon Johnny het vroeger eerder beter en moest Guus dat compenseren door de visite te bespelen met opzwepen-tot-meedoengebaren en gekke bekken trekken. Het hele concert lang blijven zij zo lekker met elkaar battelen, waarbij de eindstand 1-1 is.
Toetsenist Han van Dam zit wat bescheiden opgesteld aan de zijkant van de setting. Maar o wee als hij het intro inzet van het slowblues meesterwerk If you really wanna leave me. Zijn solo in dit nummer is wat mij betreft een van de hoogtepunten van dit optreden. Had ik hém vroeger maar als pianoleraar gehad.

Mijn hart klopt als een bezetene na elk nummer: gaat Tineke nu mijn verzoekje aankondigen?! In haar welkomstwoordje repte ze wel over het instuderen van alle verzoekjes onder begeleiding van een welgemeend pff, dus bring it on.

Na vijf nummers zegt ze het: en dan nu een verzoekje. Verder niks over wie het aanvroeg voor ‘her sweet man’. Ook prima. Op de staande bas liefkoost Jan Willem de snaren met het bekende rifje van Billie Holiday. Een hemeltergend wonderschone vertolking van Tell me more volgt. Kippenvel all over my body. Even zijn het balkon, de kleine zaal, het Paard, Den Haag, Nederland en de wereld alleen van Barrelhouse en ons. Als je dat na 40 jaar nog bij mensen teweeg kunt brengen, heb je geen top 40 hitje nodig.

Om weer wat op aarde terug te komen volgt een prachtige uitvoering van I love the life I live van Muddy Waters. True! Daarna volgen uptempo nummers: Groundhog Blues, Shake ‘m on down en Too many people en dan is het pauze. De zaal lijkt veranderd, de concertgangers praten opgewonden met elkaar over de eerste set en halen snel een drankje.

Als bij de 2^e set Tineke met cowbell opkomt, klapt iedereen Every night is saturdaynight keihard mee, zeker voor een fridaynight. Voor het podium is het nu dringen geblazen. Onder het paarse licht golft één grote energiebom. Een grote fan gaat midvoor – heel vreemd en onbegrijpelijk – langdurig met zijn rug naar onze Dutch Queen of the Blues staan. Verder is de kleine zaal vol aandacht. De band is op haar best, ieder doet zijn ding. Voor Bob ‘Mister Steady’ Dros geen lange drumsolo, maar vaak kijkt hij ronduit olijk de zaal in.
Na de prachtige slowblues Hard time killing floor stampen we onvermijdelijk naar de toegift, omdat het Paard na ons om 23 uur opengaat voor dance.
Beware wordt uit volle borst meegezongen en dan is het over.
De band en wij zijn forever young.
De bandleden zwaaien zoals ze al 40 jaar naar het publiek zwaaien, maar Tineke is nog lang niet moe en komt gewoon terug om de merchandise te verkopen.

Tell me more and more and then some
You know what I long to hear.

Setlist Barrelhouse 16 mei 2014:

Bring it on home

Skin and bones

Sally go round the roses

If you really wanna leave me

Coming home no more

Tell me more

I love the life I live

Groundhog blues

Shake ‘m on down

Too many people

 

Every night is saturday night

Don’t hold your breath

Hard feelings

I’m torn down

Hardtime killing floor

I feel like breaking up somebody’s home tonight (on a rainy night like this)

Let me love you

 

Beware

De nieuwe bergkoning van Nederland

‘Dit was de kans voor mij. Ik zie mezelf straks niet ‘battelen’ in de Dolomieten met die mannen. Vandaag was de enige mogelijkheid.’
Aldus Maarten Tjallingii, 36 jaar én vegetariër vanaf zijn geboorte. Na een lange ontsnapping zette hij zijn pokerface op voor medevluchters Andrea Fedi (Ital), Sander Armee (Bel) en Jeffry Romero (Col). Tjallingii kwam op de eerste en tweede beklimming als eerste boven. Dat leverde hem het Giro-blauw op.

Wat een glorieuze dag voor Nederland gisteren: een nieuwe bergkoning én de tweede plek in het Songfestival. Hoeveel geluk kan een volk aan.
Sinds deze authentieke Leeuwarder in de Tour de France van 2012 na een zware val de 3e etappe gewoon uitreed met een gebroken heup heb ik nog meer respect voor hem: 81 kilo, 1.88 meter, sterrenbeeld schorpioen. Het wachten is op nóg een keer (in 2004 werd hij 2e in het NK mountainbiken) een lekkere grote prijs.
Het maglia azurra is al stap 1.

Eind maart viel hij alweer op toen hij een foto van zijn spatbord twitterde na Milaan – San Remo. Hij noemde het zijn ‘ass-saver’. Op verzoek van de sponsor reed hij met een spatbordje onder zijn zadel. Het veroorzaakte een zee aan grappige re-tweets. Na afloop zei hij: ‘Of ik er iets droger van ben gebleven in dit weer? Het lijkt me niet. Ik heb het in ieder geval niet gemerkt. Maar ik heb ook niet gemerkt dat het er op zat. Ik ben met de koers bezig geweest.’ That’s the spirit.

Ook gisteren had hij weer een leuke quote. In de slotfase deed Tjallingii zelfs nog een poging om naar de overwinning te soleren. ‘Met nog tien kilometer te gaan was de voorsprong nog een minuut. Ik dacht: nog even wat proberen.’

Het is zijn derde Giro. Vorig jaar eindigde hij als knecht van Robert Gesink als 131e. In 2009, toen Rabo-kopman Denis Mentsjov de ronde won, werd hij 100e. Dit jaar is Tjallingii een van de knechten van kopman Wilco Kelderman uit Barneveld. Ik zou zeggen: ga vooral ook voor je eigen etappewinst.

Tjallingii is van plan om zijn trui in ieder geval tot en met woensdag te verdedigen. ‘In de eerste vijftig kilometer zitten morgen (zondag) twee klimmetjes. Het zit er in om de trui te verdedigen. Maar woensdag, bij de eerste Italiaanse berg, is het wel afgelopen.’
Of toch nog even wat proberen.