Even op een jas liggen

Vorige week op vrijdag 18 januari was het 50 jaar geleden. Wat werd schaatsminnend Nederland verwend met oude beelden en een reünie van de Helden van de Tocht der Tochten. Jeen van de Berg, Jan Uitham en Reinier Paping kwamen samen in het Hindelooper Schaatsmuseum om elkaar te zien en om weer te vertellen over hun belevenissen. Met de gaskachel op de hoogste stand en nog natte laarzen van de sneeuw keek ik mee.
Ze reden op studentenhaver en een plak chocola, verzorging was er niet. Fonkelogen, Bonkevaart, taps toelopende plooirokken boven lachende monden. Van de Berg is nog altijd fel; hij had moeten winnen, want Paping is getrokken.
De winter van 1963. De winter begon in 1962 nog romantisch met een witte kerst, maar de sneeuw bleef liggen tot in maart. In drie maanden volgden vijf koudegolven elkaar op en sneeuwde het 37 dagen. Het vroor al hard in november, glunderen ze. Niks bijna lente in januari en dan twee weken vorst.

Ik graaf in mijn geheugen en later in mijn fotoboek. Daar vind ik maar één fotootje uit die winter, vierkant, zwart-wit. Het is genomen uit het raam van de slaapkamer van mijn ouders. De fotograaf (mijn vader of broer) kiekt de Provincialeweg waar de sneeuw net als nu tot hopen aan de kant geveegd is. Inmiddels half zwart door alle pekel en troep. Net als nu. In de dakgoot ligt van het dak afgegleden sneeuw. De Provincialeweg is de hoofdstraat van ons dorp. Er is staat maar één auto op de foto. In de zomer van 1961 werd deze klinkerweg geasfalteerd. Een belangrijk moment in een kinderleven. Ruik ik ergens smeltend asfalt, dan ben ik weer in Bunnik.

Paping: “Het stuk voorbij Franeker werd de Hel van het Noorden genoemd. Ik wilde wel even van het ijs en vroeg aan een man die naast het ijs stond met een lange leren jas of ik even op die jas mocht liggen. Deze man legde spontaan zijn jas op de sneeuw en zo kon ik een momentje gaan liggen met de benen in de lucht. Een paar minuutjes maar hoor. Ik kon zo de benen los schudden en ging daarna weer op de schaats.”

Een week na de reünie wordt het NK Marathon op het Veluwemeer gereden. Mooi dat het weer kan in Nederland. De mannen schaatsen 100, de vrouwen 70 km.
Er is niemand die even op een jas gaat liggen.

Reinier Paping 1963

Bunnik 1963

 

 

 

 

 

 

Reinier Paping 2013

Lance en Mart

Uit één bepaalde hoek was het verdacht stil in de meningenmania rondom het so called interview met Ophra W. In geen enkel programma verscheen hij om zijn superieure mening te ventileren, als ik dat zo mag zeggen. Want was hij niet de vriend van Lance, de sporter en de mens?

Na wat googelen vond ik gelukkig een quote in de Metro van vrijdag: “Ik ben wel eens de vriend van Lance Armstrong genoemd, maar dat is de grootst mogelijke onzin. Ik volgde hem gewoon als wielerverslaggever.” Smeets schreef onder meer het boek de Lance-factor, dat hij in oktober op het laatste moment terugtrok van de nominatielijst voor de Nederlandse Spoorwegen Publieksprijs vanwege het dopingschandaal.

Ja hoor, gewoon als wielerverslaggever. Snel je vriendschap terugtrekken als blijkt dat je vriend een worldwide liegbeest is doet me denken aan de kleuterschool. Maar ach, bij Smeets is dat niets nieuws.
Wat wél nieuw zou zijn – en dat zou meer in het straatje van Smeets passen – zou een onthullend interview van Smeets bij Winfrey zijn.

Stel, het wordt maanden van te voren aangekondigd: Smeets te biecht bij Winfrey. Hij gaat op intensieve Engelse les en leert de th goed uitspreken (no more senk joe, sir!). Het wordt niet alleen op TLC, maar wereldwijd uitgezonden. En dan op die mooie dag vlak voordat de tour 2013 start gaan we het beleven: Smeets onthult in een strak geregisseerde en gerepeteerde dialoog dat hij het brein was achter de so called bekentenis van Armstrong.

Smeets comes clean met de so called friendship waarin hij het vaak moeilijk had. Hij vertelt hoe hij al in zijn allereerste contact met Armstrong had gevoeld dat er iets niet klopte aan deze sportman en hoe blij Armstrong was geweest toen Smeets de vinger meteen op de zere plek had gelegd. Hoe ze daardóór door de jaren heen vrienden bleven met dat vreselijke geheim tussen hen in. Het geheim dat hen ook bond, meer dan 7 gele armbandjes zouden kunnen doen.
Hoe Smeets er telkens weer op aandrong dat Armstrong zijn dopegebruik toe zou geven, hoe Armstrong na elke tourzege zei: Just one more and then I will confess.
De in- en outromuziek heeft Smeets al klaarliggen. Uit zijn Off the record jaren: Vicious Circle van Lou Reed.

You’re caught in a vicious circle,
surrounded by your so called friends.
You’re caught in a vicious circle
and it looks like it will never end

‘Cause some people think that they like problems
and some people think that they don’t
And for everybody who says yes
there’s somebody who’s staring, saying don’t.

Ik heb al veel zin in deze coming out. Straks ga ik googelen of Reed ook een geel armbandje draagt, ergo wie nu eigenlijk vriend van wie is. Je weet gewoon niet wat je moet geloven met mensen die zeggen dat ze nu echt de waarheid spreken. Zwijgen is yes or no goud, Lance? Mart?

De Polen heersen

Herbert Dijkstra blééf het maar roepen: Ze heersen hoor Martin! Die heersen echt, mensen! De Polen heersen!
Sven Kramer heeft na het EK allround in Heerenveen van afgelopen weekend weer eens goud om de nek. De 1500 meter verliep echter niet zoals hij wel zou willen.
De nu vijfvoudig Europees kampioen klokte 1.47,49 en eindigde daarmee slechts als achtste.
Renz Rotteveel (negende) en Jan Blokhuijsen (tiende) volgden hem op de voet.

De mijl werd gedomineerd door de Polen. Konrad Niezwiedzki (1.46,32) won de afstand en Zbigniew Brodka eindigde als tweede. Zij eisten vrijdag op de 500 meter ook al de eerste twee plekken voor zich op.

Oorverdovende stilte zaterdag in Thialf na de 1500 meter. Niet Sven Kramer of Jan Blokhuijsen trakteerden het publiek op een verpletterende schaatsmijl. Nee, dat deden de Polen Konrad Niedzwiedzki en Zbigniew Brodka in gezelschap van de Noor Sverre Lunde Pedersen. Niedzwiedzki won de 1500 meter in 1.46.32, Brodka pakte het zilver (1.46.38) en Pedersen het brons (1.46.39). (NOS)

Op de afsluitende 10 kilometer was Kramer – zoals te verwachten was – te sterk voor zijn ploeggenoot Jan Blokhuijsen, die genoegen moest nemen met het zilver. Kramer slaagde er met verve in om de dappere aanval van Blokhuijsen te pareren met rondjes 29 op het eind.

Wat mij van te voren al zorgen baarde waren de uitspraken van Blokhuijsen. Op vragen van de onvolprezen Bert Maalderink cum suis zei hij dat hij nu best eens trainingsmaat Kramer zou kunnen verslaan. Nooit doen, Jan, altijd de underdogpositie pakken! Doet Kramer zelf ook! Pijntje hier, van schommeltje gevallen daar en hup: weer een EK titel erbij. Sablikova werd ook van underdogging verdacht, maar zij bleek echt rugpijn te hebben en werd vierde.

Zag je trouwens dat ene spandoek? Sven, wij hopen dat je beter wipt dan schommelt. Dat hoef je niet te hopen, want Sven heerst, hoor mensen, zelfs als de Polen heersen, heerst Sven beter.

Tuiterts terugkeer

Zondag won hij de 1000 meter op het NK Sprint. Zelf zei Mark Tuitert dat het de week van de waarheid was. Wilde hij zelf nog geloven in Sotsji 2014 dan moest hij nu toch echt wat laten zien. En dat deed hij. In de hele week 3 x.

Wat hij ook deed was een mooie autobiografie schrijven (2011). Dat zet ik even in de categorie ‘activiteiten, divers’ bij gitaar en met dochter Anna spelen.
Passiever is hij in de M-line reclame. Zo te zien hoeft hij maar een beetje mooi te liggen wezen met het glimlachende hoofd soepeltjes in de handen op dat voorgevormde kussen. Heel wat makkelijker dan zijn rol met tekst in de reclame voor het kinderei Bueno.

Wat is dat toch met sporters die zich lenen voor een commercial over slapen? Eerst hij en nu Epke Zonderland. In identieke houding.
Jajaja goed uitgerust naar goud, dat snap ik nog wel. Je zou toch denken dat sporters reclame maken voor iets actievers.
Wat me nog veel meer irriteert is dat ik mezelf in een middagpauze ineens terugvond in de Megastores en wel in Slaapgenote, een unieke formule op het gebied van slaapcomfort. Ik liep nog net niet te zoeken op welk bed de gouden sporters zich ter ruste hadden gelegd. Bah! Het is echt niet zo dat ik denk dat ik door een M-line kussen te kopen ineens een PR op de CPC ga lopen. Toch werkt het blijkbaar dóór als je zoiets ziet op tv (al zet ik altijd het geluid op mute bij de STER) of in een bushokje.

De Slaapgenotenman keek bijzonder slaperig uit zijn ogen. Ik informeerde naar de prijs van het kleinste kussen met die M-wave er in. ‘Oh mevrouw heb interesse in ons eierdoppie, jaah zo noemen we dat bij M-lain, want kijk u hoof leg er in als een ei in ze doppie.’ Ik haastte me de winkel uit, mijn pauze zat er op.

Toen ik Tuitert zondag zag juichen en zo blij als een kind zijn, kreeg ik ineens trek in een chocolade-ei. Tuitert had al voor de verrassing gezorgd.
De ondertitel van zijn boek is: Zonder strijd geen overwinning. Zo is het.
Zijn terugkeer is nu een feit, geen droom.