De zesdaagse van Ide

voor de start 1-7-21

Lol is belangrijker dan winnen. Ik neem het allemaal ook niet zo serieus, zei hij in een interview. Op 26 juni 2021 won Ide Schelling de bolletjestrui in de eerste etappe van de Tour de France. Wielervolgend Nederland stond op zijn kop, want het was al weer 10 jaar geleden dat een Nederlander de bolletjestrui had: Johnny Hoogerland op 14 juli 2011.
Nadat Schelling hem de volgende dag kwijtraakte aan Mathieu van der Poel, pakte hij de trui weer in de derde etappe en bleef tot de zesde etappe leider in het bergklassement. Omdat Van der Poel al geel droeg, mocht Schelling de bollen alle dagen blijven dragen. De bergkoning uit Den Haag genoot vol overgave. Hij was niet King for a day, maar voor 6 days.

Zoals wij, wielervolgers, bij Niki Terpstra altijd te weten komen welk liedje hij in zijn hoofd had tijdens een koers, zo weinig weten we van de muzieksmaak van Schelling. Of heb ik gewoon niet lang/goed genoeg gezocht? Het zou zomaar kunnen dat hij op die 26^e juni King for a day van Green Day keihard heeft afgespeeld op zijn hotelkamer laat op de avond. Of ’s morgens tijdens zijn warming up. Ik vind het wel lekker gekke, energieke muziek voor hem. Kan hij misschien als hij een keer tijd heeft tijdens deze nieuwe lockdown ergens een lijstje met zijn voorkeuren plaatsen? Favo muziek, eten, kleur, leest bij wel eens een boek? Van zijn hobby’s surfen, hangen met vrienden en quality time met zijn vriendin weten we al iets, maar hoort daar toevallig ook nog beachbiken of veldrijden bij? Fans always want more info.

Wat was het een fantastische zomer door die zesdaagse van Bolletjeskoning Schelling (Den Haag, 6-2-98, 1.82 m en 66 kg).
Sorry, Ide, dat ik toen niet over je schreef bij Het is Koers, maar Joeri Buitink was me voor met een leuke column over hoe jij zijn gids in Den Haag was. En ik woon ook in Den Haag en ik hoop je ook eens te zien tijdens mijn loopjes over het fietspad tussen Kijkduin en Hoek van Holland: het zou allemaal meer van hetzelfde zijn. Met dit stukje hoop ik het een beetje goed te maken.

In de eerste weken van december verschenen er weer wat artikelen over Schelling, in het AD Den Haag op 5-12-21, bij In de Leiderstrui op 6-12-21 en in de Wielerrevue op 13-12-21. Zo weten de smachtende volgers weer een beetje hoe het met hem gaat.
Als aan het einde van dit jaar de top zoveels ons om de oren vliegen, staat hij daar vast en zeker hoog op genoteerd. En terecht. Ik zeg: (Haagse) sportman van het jaar.
Het vooruitzicht van een vrolijke Schelling in de Amstel Gold Race op 10-4-22 sleept ons door de lockdown en de donkere dagen.
Totdat ik ergens lees wat zijn nummer 1 in de Top 2000 is draai ik deze nog even:

King for a day, princess by dawn
King for a day in a leather thong

Just wait ‘til all the guys
Just wait ‘til all the guys
Just wait ‘til all the guys get a load of me

PS
Nog meer Schelling?

Plan voor Col du Zoetermeer, Schelling is vóór: https://www.ad.nl/zoetermeer/plan-voor-col-du-zoetermeer-krijgt-nu-ook-steun-van-bolletjestruidrager-ide-schelling-we-hebben-meteen-gebeld~ad3069e0/

Fietsambassadeur Den Haag
https://denhaagfietst.denhaag.nl/haagse-fietsambassadeurs/ide-schelling/

Schelling niet te beroerd om waterdrager te zijn

NK Wielrennen 2017 sfeerverslag

Het duurde een week en het gebeurde in Montferland. Alle hotels in de buurt waren al maanden volgeboekt, maar in het rustieke Gaanderen (op 12 km van het parcours) vonden we bed & breakfast Dasjes met nog net een kamer voor vriend W. en mij.
‘Wel jammer dat we nu niet in een rennershotel zitten,’ zei ik nog toen we op vrijdag incheckten voor het slotweekend met de beloften en de vrouwen op zaterdag en de mannen op zondag. Met renners onder één dak slapen was ons toevallig gelukt in Oostvoorne toen de Tour de France in Rotterdam startte (2010). Topsfeer en een hoop geren bij het ontbijt om – van een afstandje – foto’s van renners in het wild te maken. Vorig jaar tijdens de start van de Giro in Nijmegen logeerden we in een Ooijpolder hotel met de beveiliging. Dan wel geen renners, maar toch een interessante groep (wie eet de meeste uitsmijters bij het ontbijt).

Montferland is geen plaats, maar een streek onder Doetinchem, in de wonderschone Achterhoek. De naam komt uit een legende waarin een paar reuzen de stroombedding van de Rijn uitgroeven en daarbij een ‘mond-vol-land’ lieten vallen. Echt een weetje voor Ducrot & Dijkstra tijdens de NOS-uitzending, al zou die pas laat beginnen.
Deze heuvels – in werkelijkheid morenen uit de ijstijd – geven het gebied zijn onmiskenbaar eigen karakter en maken afwisselende tochten mogelijk, aldus de VVV. We hadden ons goed voorbereid.
De hele week was het knalzonnig geweest. Er waren allerlei leuke evenementen georganiseerd, zoals de Muur van Zeddam (500 m lang met een stijgingspercentage van gemiddeld 3,2%), Peeske4kids (kinderen fietsten voor kika de Peeske-bult op, 800 m lang met een stijgingspercentage van 6%), Paracycling, Seniorentochten en een Wielercafé.
Behalve op de Muur en ’t Peeske zat het venijn bij het profparcours in de staart: de laatste 600 meter naar de finish loopt het wegdek met 2,9% op.
Op vrijdag was het bewolkt, op zaterdag nog meer en op zondag sproeiregende het af en toe. Dat we zelf tijdens het weekend veel of ver afwisselend zouden toertochten met onze 7-versnellingen huurfietsen leek me niet waarschijnlijk.  

Op woensdag had Girokoning Tom Dumoulin (Sunweb) de titel Nederlands Kampioen Tijdrijden veroverd. Mijn Giro T-shirt had ik ter aanmoediging – eigenlijk van alle renners – al aan. Je bent wielergek of niet. Misschien was het zelfs eens tijd om mijn fandom naar een hoger treedje te tillen. Niet alleen renners moeten grenzen verleggen.
De Facebookpagina van het NK loofde een prijzenpakket (NK T-shirt!) uit voor de leukste reactie-met-foto op de vraag: wie kom jij toejuichen. Zij vroegen daarbij om een foto van jou en je idool. Die had ik niet. Ik ben geen kind meer, maar ook nog geen doldwaze bejaarde tante Sjaan die met haar idool Fransje Bauer op de foto gaat. Tot nu toe altijd te gênant gevonden om een renner die wel wat anders aan zijn hoofd heeft te vragen of hij met me op de foto wil. En als ik nou nog de looks van een fotomodel had… het moet voor zo’n renner ook wel aantrekkelijk zijn natuurlijk. Toch had het idee post gevat in mijn hoofd. Het hoefde geen stresserige selfie te zijn, want W. was er bij. Wie weet kreeg ik ineens een lefbui.

Op vrijdagavond aten we op het lieflijke terras van onze b&b. Na een avondlijk ommetje langs de Bielheimerbeek sloeg de kerkklok aan de overkant half 11 en stuitten we in de gemeenschappelijke lounge op twee andere gasten: vader en zoon. De zoon leek nog iets te eten, maar de lounge was dermate sfeervol verlicht, dat ik het niet goed kon zien. We raakten aan de praat en de zoon bleek de Belofte van Benthuizen te zijn, starttijd 08.30 uur. Onder één dak met één renner.

Bij de beloften (winnaar Fabio Jakobsen) keken we vergeefs of we de zoon uit Benthuizen zagen. Bij de vrouwenwedstrijd (winnaar Chantal Blaak) spotten we schaatssters Irene Wüst en Marije Joling. Dione de Graaf liep op stilettohakken langs op zoek naar een goed decor voor de opening van de uitzending.
Na afloop mocht je over het parcours fietsen en merkten we het verschil tussen 2,9% en 3,2%. Op de terugweg zagen we de auto’s van Trek bij hotel De Roode Leeuw in Terborg staan.

Op zondag was het aanmerkelijk drukker in Montferland e.o. Strategisch stond je goed bij de rotonde van Zeddam (Tolhuis/Broods). De renners suisden daar van de Drieheuvelenweg naar beneden en moesten voor de rotonde even gas terugnemen. Dachten wij.  
Oranje vlaggen, de geur van Zeeuwse koffie met bolus en Tour de France muziekjes als Une belle histoire en La ballade des gens heureux lokten gasten naar een fandorp van team Roompot. Misschien had je een uitnodiging kunnen winnen. Bij de toegangsboog stond een goed getrainde renner in een spijkerbermuda. Ja, hij was het. Sinds hij stopte vorig jaar is hij ambassadeur.
‘Is Johnny,’ siste ik W. zo onopvallend mogelijk toe.
Als er dan ooit een moment kwam dat ik er zo dichtbij was dat ik de vraag der vragen kon vragen, was het wel nu. Na wat omtrekkende bewegingen vermande ik me. En zo kwam het dat Johnny Hoogerland heel aardig en vriendelijk en niks is te gek zijn arm om mijn schouder legde en W. De Foto maakte.

14 keer vlogen de renners voorbij de rotonde. De uitzending op tv begon om 15.20 uur. Vanaf het fietspad volgden we het wedstrijdverloop via het grote scherm van de Roompot inner circle. De laatste 10 km stond bol van demarrages en tempoversnellingen. De laatste 600 meter omhoog naar de finish was bepalend. Ramon Sinkeldam (Sunweb) won de titel.
Bij het Roompotdorp beleefde ik nog een fijn moment van fandom toen Erik Breukink uit de ploegleiderswagen stapte. Zomaar op ons fietspad. De renners werden hartelijk ontvangen door Hoogerland en Michael Zijlaard.

Door het matige weer bleef het niet lang onrustig in Montferland. Op onze huurfiets reden wij over het uitgestorven parcours onder de finishboog door naar Duitsland om een hapje te eten aan de Rhein.
Op de terugweg namen we een avontuurlijk, onverhard pad vlakbij Gaanderen in natuurgebied Koekendaal. Geen fietsers te zien, maar wél borden met Pas op! agressieve buizerd. Even later scheerde hij vanuit de boomtoppen over het weiland naast ons.
Zo hadden we zeker toch nog de afwisselende tocht die de VVV beloofd had.
Mijn idoolfoto blijft nog even privé. Ook fans hebben hun grens.

Het leven houdt niet op bij dat kromme stuur

Vlaams gevloek tijdens het WK wielrennen in het pufhete Doha. Het woord ‘woestijnwaaiers’ wordt geboren. Niki Terpstra zit er goed bij.
Op een zonnige zondagmiddag in oktober ligt wielerminnend Nederland op de bank – al dan niet zoals ik solidair pal in de zon – voor de tv. Dat Terpstra een kans maakt, 30 jaar na Zoetemelk, is razend interessant. Toch kan ik maar aan één ding denken: wat zou Johnny nu doen. Wat doet iemand die al vijf dagen aan het afkicken is.

Dinsdag 11 oktober reed hij zijn laatste wedstrijd en nam geen groots afscheid. Als reden daarvan gaf Johnny Hoogerland dat hij een nuchtere Zeeuw is. Die houden van klein weggaan.
“Net toen ik naar voren fietste kletsten er een man of dertig tegen het asfalt. Zo kwam ik met Reinier (Honig) bijna per ongeluk in de eerste groep te zitten. Even flitste de gedachte ‘straks ga ik mijn afscheidswedstrijd nog winnen’ door mijn hoofd – haha,” aldus Hoogerland na afloop van zijn laatste wedstrijd Sluitingsprijs Putte – Kapellen, 23 jaar na zijn eerste koers, de Ronde van Rilland.
“Veel andere renners zeiden tegen me dat ik moest genieten van mijn laatste koers als renner. Nou, zie dat maar eens te doen bij een snelheid van 47 kilometer per uur.”
De voormalig Nederlands kampioen was dan ook vooral opgelucht dat het voorbij was.
“Toen er in het peloton zo hard werd gereden, verlangde ik daar al naar.”
Hoogerland sloot zijn profloopbaan af met een 21ste plaats. Aldus het verslag van Team Roompot.
Voor de camera van Wielerflits gooide hij er nog even een lekkere oneliner uit.

De Zeeuwse Leeuw twitterde vanochtend dat hij het parcours van de Hondsrug ATB classic aan het verkennen was. Misschien speelt hij daarna wel verstoppertje met zijn kinderen Saar en Tess bij het pannenkoekenhuisje in het Hondsrugse bos. Misschien volgt hij het WK in het kleine Zeeuwse café aan de haven.
Zijn toekomst ligt open. Hij blijft bij Team Roompot als ambassadeur. Als dat maar niet inhoudt dat hij rondleider van bobo’s in de koers wordt. Niet iets met volgwagens, lijkt mij. Als iemand de jeugd kan inspireren en opleiden is de kleurrijke aanvaller en vallen-en-opstaan-specialist het wel.

Vandaag wint Peter Sagan de laatste grote wielerwedstrijd van het jaar. Terpstra kon zich niet vrij rijden en Tom Leezer kwam nog wat te kort. Weemoedig staar ik naar het lange natte haar van de winnaar.
Buiten dwarrelen gele en rode blaadjes. Het wielerseizoen is voorbij. Hoogerland gaat op vakantie met zijn drie vrouwen.
Maar Sven Kramer was gisteren de snelste op de 5 km tijdens de Holland Cup en Jorien ter Mors scoorde een baanrecord op de 500 m.
Het leven houdt inderdaad niet op bij dat kromme stuur.

Johnny en Gerda voor de laatste wedstrijd – foto Camile Schelstraete – PZC

 

 

Ouddorp revisited

Ouddorp is een oud, maar zeker ook een gelukkig dorp: vorig jaar passeerde de Tour de France er en afgelopen zaterdag het NK Wielrennen. Een mooie reden om nog een keer een lang weekend richting Zeeland te gaan.
Vanuit Den Haag vertrokken fietsmaat W. (Jan Jansen) en ik (Peugeot) vrijdag naar camping Toppershoedje. Die ligt vlakbij de Tour2015-bocht in de Vrijheidsweg. Met de supersnelle ferry van de RET (oversteek Hoek van Holland – Maasvlakte 2) was ons ritje maar 55 km. Ongeveer een kwart van het af te leggen wedstrijdparcours.
Mooi fietsweer, eten met Middelburgse vrienden op het strand en een korte nacht in het stapelbed van onze trekkershut ofwel ‘kampeerchalet’. Wat die nachtrust betreft waren we solidair met de renners. Hoe zouden zij dat vroege starten vinden? De niets aan onduidelijkheid overlatende tweet van Dumoulin hadden we wegens geen wifi gemist.

De volgende ochtend stonden we om half 9 (starttijd) op de fiets- en voetgangersbrug van de camping naar het strand. Snelle koffie en een bolus achter de kiezen. Die paar kilometer van de Brouwersdam tot Ouddorp zouden wel in een kwartiertje af te leggen zijn. Dachten we. En er stond ook maar windkracht 2.
We waren een tijd lang de enige fans, maar gelukkig verschenen er nog wat campinggasten die net als wij hadden gedacht dat deze spottersplek zwart zou staan van de volgers.
Een handjevol motoren en VIP-wagens bromde onder ons langs. De spanning steeg. Om 09.01 uur poeften eerst drie renners en toen het hele peloton voorbij.
Zo gaat dat bij het live volgen van een wedstrijd of etappe: veel en lang voorpret en in een paar seconden is het over. Maar nu kwam het leuke van een wedstrijd op een eiland met meerdere identieke rondjes: je pakt snel je eigen bike en rijdt naar een volgend passagepunt. Maar eerst ontbeten we even verder.

Bij elke doorkomst waren de volgorde en de groepering anders. De startlijst met rugnummers zou handig geweest zijn, maar die hadden we niet. Op de radio was nog geen uitzending.
Johnny Hoogerland herkenden we snel, mede aan zijn extraverte gedrag. Ook dacht ik in een flits Thijs Zonneveld (4e van rechts) te herkennen. Kan best dat die meedoet, zeiden we nog. Wisten wij veel dat hij toen al een valpartij achter de rug had!

In totaal hebben we de renners zeven keer zien passeren. Elke keer viel de hechtheid van het Lotto-Jumbotreintje op, al bestond het soms uit drie man. Nooit sleurden ze op kop, een tactiek waarmee de Gele Mannen geen vrienden maakten, maar uiteindelijk wel de titel binnensleepten.

De sfeer op Goeree-Overflakkee was hartverwarmend ondanks het vroege startuur. Alleen maar aardige en goedgehumeurde mensen op de been. Ze wisselden weetjes uit en wie radionieuws (na 11.30 uur!) kon ontvangen deelde dat gul met omstanders. Bij elk paadje dat de koers kon kruisen stonden verkeersregelaars en iedereen volgde hun aanwijzingen netjes op.
De ploegleiderswagen van Lotto-Jumbo liet ons op de rotonde van de Oudelandseweg meeluisteren met hun boord-tv. Prachtig was hun ontladende tweestemmige YES! en de kracht waarmee ze wegspoten naar Dylan Groenewegen op de Brouwersdam.
Voor zover die al een ochtendhumeur had, is dat nu zeker voor een jaar verdwenen.

Wauw !!! ik ben nederlandskampioen🇳🇱🇳🇱🇳🇱, al zo vaak over gedroomd ik geloof het pas als ik wakker wordt en de trui er nog hangt 🙀🙌🇳🇱🇳🇱🇳🇱

— Dylan Groenewegen (@GroenewegenD) June 25, 2016

ploegleiderswagen Lotto NL-Jumbo op
rotonde Oudelandseweg/Dammenweg tijdens de finish

 

Het pijnst doet het altijd achterin

De Amstel Gold Race (AGR) is zo saai, riep Tom Dumoulin een dag voor de start nog. Doodsaai, omdat er door de favorieten meestal wordt gewacht met de echte strijd tot aan de laatste beklimming van de Cauberg, terwijl in de Ronde van Vlaanderen de beslissing elk jaar valt op een ander moment. Dumoulin had een remedie: het terughalen van de finish naar Maastricht (knipoog naar zijn geboorteplaats) en een ander parcours.
Maar saai was deze versie van de AGR allerminst.

Timing is everything. Dat geldt voor wielerwedstrijden en heel veel andere dingen in het leven. Maar het bericht dat ons bankzitters tijdens de AGR bereikte sloeg qua timing alles: ‘In de Strade Bianche en de Wielerweek Coppi en Bartali zijn zeven fietsen met motortjes gedetecteerd. Dat zeggen Stade2 en Correre della Sera. Later vandaag zullen zij in een reportage verder uitweiden over hun vondst. De UCI heeft in een reactie aan Cyclingnews gemeld dat het op de hoogte is van de reportage, die vandaag om 17.25 uur op France 2 (dus na de finish van de AGR) wordt uitgezonden.’
(Bron: Wielerflits)

Met nog 50 kilometer te gaan las ik het op mijn tweede scherm. Precies op dat moment begon het in de koers met bakken uit de hemel te storten: sneeuwvlokken en keiharde hagelslag. De renners krompen in elkaar van ellende, terwijl ze toch wel wat gewend zijn. Onwillekeurig ging ik kijken wie er een motortje zou kunnen hebben.
Alhoewel de heren commentatoren op de drie zenders die ik volgde er geen van allen (lang) tijd aan besteedden, bleef ik er toch naar speuren. Ook toen Tom Dumoulin vlak voor de passage door zijn geliefde Maastricht lek reed en een nieuw wiel nodig had. Het wiel was ‘niet goed’, dus hij moest wachten op een wiel van de neutrale materiaalwagen. Dat wiel (b)leek ook niet goed/hij kon het peloton niet meer bijhalen. Smeets (ja, het is zijn laatste AGR (echt waar?) dus hij deed het commentaar) en Ducrot concludeerden dat Dumoulin het opgaf. Het pijnst deed het achterin.

7 andere zaken die voor niet-saaiheid zorgden:

1. Het verhaal van de gebroken vinger van Philippe Gilbert, opgelopen tijdens een trainingsrit vrijdag toen de ploeg onderweg ruzie kreeg met beschonken passanten;
2. Het weer: vier jaargetijden in één koers;
3. Johnny Hoogerland (Team Roompot) werd achterin het peloton gesignaleerd en ‘hij zit zich daar niet te sparen’. Het pijnst deed het ook in dit geval achterin, Hoogerland did not finish (dnf);
4. Met nog 15 km te gaan reed Wouter Poels in de tweede positie, terwijl hij eerder meldde dat hij nooit goed is in de AGR;
5. Door het parcours van de AGR met al het draaien, keren en slingeren stonden de renners regelmatig (bijna) stil achterin, zat je voorin dan kon je nog wel doorrijden, maar het pijnst deed het achterin;
6. Tim Wellens passeerde medevluchter Roman Kreutziger en sloeg een gaatje met het peloton, bij de beklimming van de ‘scherprechter’ Cauberg (Vilt) had hij een voorsprong van 13 seconden;
7. Enrico Gasparotto (Ital) van Team Wanty won en droeg de overwinning op aan zijn onlangs overleden teamgenoot Antoine Demoitié: ‘He is the angel on our shoulder’.

Dumoulin eindigde als 91^e, maar hij had wel weer gelijk over de beslissing op de Cauberg: het pijnst deed het achterin, op het einde de wedstrijd.
Foto: NOS

PS Bij het schrijven van dit stukje was er nog geen nieuws over de gevonden motortjes

Team Roompot

‘t Is even wennen om Team Roompot te zeggen zonder aan Koos Konijn te denken. Wie ooit in een Roompot-vakantiepark heeft gezeten weet wie ik bedoel. Met-de-hele-familie-even-lekker-weg veranderde voor mij in een-heel-Paasweekend-bang voor het bezoek van de parkmascotte aan onze gezellige Roompotparkbungalow. Koos duikt plotseling op, is heel groot en je moet meteen gek met hem meedoen. Dat merkten we stante pede bij de slagboom.

De nieuwe wielerploeg van manager Michael Zijlaard, ploegleiders Erik Breukink, Michael Boogerd en Jean-Paul van Poppel heeft als hoofdsponsor Roompot Vakanties. Begin januari presenteerde team Roompot zich in Ahoy, vlak voor de start van de zesdaagse van Rotterdam. Er stak nog een kleine spaak in het wiel, omdat Boogerd niet zomaar kon instappen. Hij had dan wel zijn ploegleidersdiploma, maar er hing nog een onderzoek boven zijn hoofd te bungelen. Vorige week kwam het verlossende bericht. De Belgische bond schreef op hun website: ‘In afwachting van het resultaat van het lopende onderzoek dat door de UCI wordt geleid, zal een tijdelijke vergunning aan Dhr. Boogerd worden uitgereikt.’ Boogerd, laconiek as ever: ‘Wat is dat nog voor onderzoek dan? Of ik doping heb gebruikt? Dat heb ik in maart 2013 al toegegeven.’

Doet een sponsor er wat toe voor een ploeg? Wél als er een bepaalde associatie is met het de naam, product of het merk. Remember Team Buckler (1990-1992), het biermerk werd afgebrand door die hele leuke gekke Youp in een conference. Naast Roompot zijn er kleinere sponsors, zoals Vredestein (altijd goed bij fietsen), C&A (Boogerd kleedt zich graag goed), Effe weg (ontspanning is het halve fietsen) en Tanco (voertuigbeplakking uit Naaldwijk, vlakbij Den Haag = de geboorteplaats van Boogerd). Niks mis mee.

Hoe kom ik van mijn Koos Konijnassociatie af? Ik lees op zijn Koossite dat hij wel een actief konijn is. En dan niet in de categorie waar wij mensen konijnen meestal mee associëren: ’Ik maak de kinderen ’s ochtends wakker met mijn Koos Wake Up route over het park en neem ze mee naar de Koos Kids Club. Na de Koos Wake Up route dans ik met uw kinderen de Roompot Vakantiedans. Daarna neem ik ze mee naar mijn Koos Kids club waar we zullen gaan knutselen. Ik heb allemaal leuke knutsels uitgekozen zoals bijvoorbeeld het maken van een Koosvlieger, een Koos T-shirt, konijnenkoekjes bakken en nog veel meer! De minidisco is mijn favoriete activiteit. Mijn favoriete liedjes zijn de Koos Move en Tsjoe Tsjoe Wa. Mijn lievelingseten is worteltjes, vooral wortelcake, daar mag je me ’s nachts voor wakker maken.’

Twee keer wakker maken, wat een startschot voor de ploeg! Team Roompot, team Roompot. Gewoon een paar keer horen in het nieuws met een overwinning van Hoogerland of De Maar (om het de jonkies voor te doen) en ik ben het konijn definitief kwijt?

Team Roompot kan zich nu voor 200% gaan storten op hun start van het wielerseizoen op 4 februari in de Ster van Bessèges. Daarna volgen grote voorjaarsklassiekers, waaronder de Amstel Gold Race op 19 april. Voor de zekerheid heb ik voor dat weekend geen overnachting geboekt in een Limburgs Roompotpark, maar langs de route in een herberg op de Schweiberg. Het moet wel heel gek lopen wil Koos daar opduiken. Naast aanmoedigen ga ik checken of de puddingbroodjes bij de ravitaillering zijn vervangen door worteltaart.
Ik zeg Tsjoe Tsjoe Wa voor Team Roompot.

 

Het verhaal moet winnen

Frank Heinen bedankt! Prachtig college, ware woorden en mooie manier van fietspoetsen. Leuke ruitjesblouse ook. Hoe we naar de Tour moeten kijken. Die vraag hield me inderdaad soms bezig. Ondertussen keek ik gewoon als vóór de 6 maart van Michael Boogerd. Op de bank. Volkomen opgaand in de renners en hun decor. In hun verhalen.

Heinen gaf het gisteren in NTR Academie een naam: Zen-kijken. Ik en het verhaal. Ik wilde toch niet voor goedgelovig volgertje worden uitgemaakt door iedereen die wel argwanend genoeg kijkt. Maar nu het is goed. Puristen zijn dwingelanden. Wielrennen moet je vooral lezen. Als je aandringt klapt de oester alsnog dicht. Ja, ja, ja!
Vanmorgen vroeg keek ik op Hetiskoers naar de uitzending die ik gisteren gemist had omdat ik keek naar Boogerd en Barend in Tour du Jour. Barend: ‘Ik vind het fantastisch dat Boogerd bekend heeft’. Boogerd is gewoon de Boogerd van vóór 6 maart. Adrem, deskundig, origineel. De NOS vist lekker achter het net en mist een waardevolle commentator.

Net als Heinen heb ik Boogerd vaak aangemoedigd, vooral in de Ronde van Wateringen. Bij zijn overwinning op La Plagne liepen de tranen over mijn wangen. De meestal wat nerveuze Boogerd die nooit de Tour zou winnen ontsnapte en reed zolang alleen voorop. Ontsnapt aan veel meer dan aan het peloton. Mooi verhaal.

Als vandaag op de dubbele Alpe (het grootste gevaar komt van de uitzinnige meute op de flanken) degene met het mooiste verhaal moet winnen en niet de sterkste, wie moet dat dan zijn? In gedachten ga ik alle geschiedenissen langs. De een heeft een overleden broer, de ander een overleden vader voor wie hij rijdt. Zoveel ongelukken, zoveel verhalen.
Ik gun het Laurens ten Dam natuurlijk. Hij wil het zo graag. Maar gisteren zat ik net te eten toen hij in het Tourjournaal over de finish kwam. Kan iemand voortaan – net als bij Jochem Uytenhage vroeger – klaarstaan met een doekje aub?
Degene met het mooiste verhaal voor mij vandaag is Johnny Hoogerland. Geen ander heeft zo in het prikkeldraad gehangen en is zo vaak opgestaan als hij. En hij heeft iets met oesters.

Waar is Johnny

Vorig jaar was het een rubriek in de Avondetappe. Terwijl iemand olijk riep: Whèèère is Johnny? sprong Hoogerland achter een boom vandaan om zijn visie op de dag te geven. But where is he now. Zit hij te sparen? Te sparen voor vandaag? Ze zeggen dat de etappe naar Lyon echt een rit voor Johnny is. Ik weet dat nooit zo precies, welke rit is wat voor wie. Maar heel Nederland en de wielerwereld gunnen het hem van harte. Op de finishfoto zou hij er geweldig uitzien in zijn kampioenstrui. Hoogerland heeft wel iets met foto’s trouwens. Dinsdag plaatste hij deze bij een tweet: Thomas, jij nog pasta of rijst? Nee, ik neem alleen een stokbroodje…
 

Nu Bauke Mollema 2^e staat in het klassement raken de volgers weer hysterisch (ik voorop) en denken aan Mollema in het geel en een rijtje Nederlandse etappewinnaars. Vandaag Hoogerland, morgen op de Ventoux een stunt van de Van Poppel broertjes (‘want’ Eddy Merckx won in 1970) en donderdag Ten Dam op de dubbele Alp d’Huez.

Zoals altijd zeggen ze ook: laten we nou niet gek worden met zijn allen, mensen. Zo goed zijn de Nederlanders misschien toch ook weer niet. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Laten we het gewoon afwachten.
Tuurlijk, laten we dat vooral doen, maar ik ben een fan van voorpret. Dus laat mij alvast vlaggetjes knippen en slingers draaien voor de huldiging in Zuidwolde, Molenend, Varsseveld, Assendelft, Leeuwarden, Vlijmen, Venray of Haaksbergen. Voor de etappewinnaars en de man die één dag in het geel reed. In ieder geval voor de man met de meeste moraal, die in de eerste week elke keer in de openingsontsnapping meezat, de man die sowieso nog zoveel huldigingen tegoed heeft. In Yerseke. Met Hoogerlandse kampioenstompoucen.

Lit it beest brulle

Lieuwe Westra is niet tevreden. De Nederlands kampioen tijdrijden uit Tijnje kwam in de 33 kilometer tussen Avranches en Mont Saint Michel niet goed in zijn ritme.
‘As ik goed bin dan kin ik noch in kear goed trochhelje, dat koe ik hjoed net’, zei Westra tegen de Leeuwarder Courant. ‘Ik wie net 100 persint en ast hjir in goeie tiid delsette wolst, dan moatst 120 persint wêze.’

Gisteren onderweg naar Saint Malo klapte Twitter bijna uit elkaar van de belerende vingertjes: spaar je energie voor morgen. Lieuwe, kap nou met dat gesleur op kop. Maar Lieuwe is Lieuwe en als hij wil gaan, gaat hij. Zijn aanvalslust gebruikt hij niet als excuus voor de mindere prestatie van vandaag. Juist niet.
‘Ik zie daar niets slechts in. Het was goed voor mijn benen, mijn moraal én voor de ploeg. Het is nu gewoon zaak om beter te worden en daar werk ik hard aan.’
Westra finishte in 39 minuten en 6 seconden.

Westra heeft als bijnaam Ut Beest. Deze geuzennaam stamt uit zijn stapjaren. Het verhaal is al vaak verteld, maar elke keer vind ik het weer mooi. Het Friese jongetje fietste van zijn 8e tot zijn 16e en won veel. Van zijn 16e  tot zijn 23e was Lieuwe de jongen een feestbeest, een gabberende stratenmaker. Op een dag woog hij 90 kilo en besloot dat de zeven vette jaren voorbij waren. Westra de man is nu alweer ruim zeven jaar serieus en keihard met zijn sport bezig. Het ziet er niet naar uit dat de zeven vette jaren weer snel zullen aanbreken.

In het tourjaar dat zijn ploegmaat Hoogerland in het prikkeldraad hing waren de twee ook kamergenoten en leerde Nederland Westra beter kennen. Hoogerland zei dat hij alles (‘nou ja, bijna alles’) voor Westra wilde doen om hem te bedanken. Om wat terug te doen voor alles wat Westra voor hem gedaan had.
Westra leert ons dat je niet één, maar minimaal twee keer een groot keerpunt mag hebben in je leven. Daarbij leert hij ons een mooi potje fries.
Uit de mond van een wielrenner met stratenmaakervaring klinkt het allemaal heel anders dan uit die van een schaatser.
Op zijn website staat in het gastenboek een berichtje van een vriend: lit it beest brulle. Sa ist en net oars, want ast oars wie, wie t net sa.

trochhelje – doorhalen
hjoed – vandaag
dit wie it krekt net – dit was het precies niet
ik wie net 100 persint – ik was niet 100 %

Nederlanders in de tour

16.55 u @BaukeMollema twittert: Team Belkin rocks!! Great first mountain stage for the team. Happy with my result!
Het is een hete zaterdagmiddag en we hebben Nederlandse prestaties om te vieren.
In de eerste Pyreneeënrit spoot Hoogerland weg in een kopgroepkwartet en lag lang 8 minuten voor. Later viel Gesink aan en eindigden Mollema en Ten Dam als nummer 4 en 5.

Gretig volg ik elke tourdag alle rennersinterviews. Sporters zijn op hun mooist vlak na de prestatie. Adrenaline en endorfine stromen nog door hun lijf. Hun woorden spoelen als warme golven over het strand van de finish.
Renners met een dialect of apart taalgebruik hebben bij mij een streepje voor.

Woensdag was Nikki Terpstra aan de beurt. Hij is geboren in Beverwijk en woont nu in Assendelft. Hoe Zaans/Westfries kan je zijn.
Ploeggenoot Cavendish won de 5^e etappe en Terpstra verscheen dolblij in beeld voor zijn rennersinterview. Ja, mooie dag voor OPQS en ja, leuk voor Marc en ja, we waren er al dichtbij met de ploegentijdrit. Er werd gepraat over de etappe en toen kwam het: ‘Het was geen pannenkoek flats.’
Wat zegtie nou? Ik veerde op van mijn bank. Een nieuwe uitdrukking in wielerland of een streekdialect? Na terugspoelen en opnieuw afspelen verstond ik pannenkoek flap. Maar wat ís dat in vredesnaam? Bij flats zag ik aanvankelijk nog wel iets voor me, als in hatseflats. Maar flap?

Gelukkig bood de website van Terpstra uitkomst: ‘Na de tweede plaats in de ploegentijdrit van gisteren waar we flink van baalden, hadden we alle vertrouwen voor vandaag. Marc was bij de start nog niet 100% maar onderweg bij de klimmetjes zag ik eigenlijk wel dat hij goed was en voelde hij zich goed. We hebben toen het initiatief genomen in de finale en het pakte goed uit. Het was geen makkelijke etappe, geen pannenkoek plat. Constant op en neer glooiend en 220 km. Het was een lang pittig dagje.’ Aldus Terpstra direct na de finish.

Aha, afgeleid van zo plat als een pannenkoek dus, maar dan andersom gezegd en in twee woorden.
Bij ons in Bunnik zeiden ze dat vroeger trouwens alleen over meisjes zonder borsten, niet over een landschap.

Uit de Zaanstreek komt nog een pannenkoekengezegde: ‘Ze kennen mekaar met een warme pannenkoek belopen’. Dit betekent: ze wonen zo dichtbij elkaar dat ze een pannenkoek van het ene huis warm in het andere kunnen brengen. Hierbij doelt men op het snel overbrengen van nieuwtjes en kletspraatjes. Echt een weetje voor Dijkstra & Ducrot.
Ik verheug me op de diepteinterviews van de andere Nederlanders. Vooral op die van de Oost- en Noorderlingen en de Zeeuw.

Belkin Pro Cycling
Lars Boom – Vlijmen (Noord Brabant)
Laurens Ten Dam – Zuidwolde (Gr.) (geboren) – Heiloo (gewoond) – Maastricht (huidige woonplaats)
Robert Gesink – Varsseveld
Bauke Mollema – Groningen (geboren) – Leeuwarden
Bram Tankink – Haaksbergen

Vacansoleil-DCM
Johnny Hoogerland – Yerseke (laatste nieuws: wordt vader!)
Wout Poels – Venray
Lieuwe Westra – Molenend (gemeente Tietjerksteradeel)

Omega Pharma-QuickStep
Niki Terpstra – Beverwijk (geboren) – Assendelft (Zaanstreek)