Bauke Mollema, Lieuwe Westra en Robbie Ruijgh zijn gistermiddag afgestapt. Robert Geesink wilde ‘niet doorharken voor de 60e plaats’, dus stapte ook uit de tour, maar pas na de finish.
Bij mijn eerste hardloopwedstrijd werd er bij debutanten ingehamerd: nooit uitstappen, wat er ook gebeurt! Het slechtste wat je je zelf kan aandoen is voortijdig opgeven. Dat heeft zijn weerslag op de rest van je wedstrijden. Op je psyche en op je lichaam. Dat gaat denken dat opgeven en uitstappen heel makkelijk gaat en ‘zomaar’ kan.
Behalve als we echt snerpende pijnen hadden mochten we niet stoppen. Liever ook niet wandelen in een wedstrijd, altijd een klein sukkeldrafje aanhouden en in elk geval de wedstrijd uitlopen.
Daarom verbaasde al dat afstappen me gisteren dan ook heel erg. Natuurlijk had ik ook de billen van Mollema gezien toen hij na zijn grootste val de bus in strompelde. Ik had over de ribben van Geesink gehoord en zijn bandages gezien. De trioval van Westra en de heup van Ruijgh: ik weet het, maar toch.
Verbazing en ergernis. Kan dat nou echt niet anders? Hiermee worden we een volk van voortijdige af- en uitstappers! Slecht voor de moraal, ons karma, en een superslecht voorbeeld voor alle jonge renners die debuteren in de tour of in een wielrenclub. Helemaal kwalijk vind ik het als een tourrenner het doet omdat hij na de tour nog een andere grote wedstrijd goed wil rennen.
Begrijpelijk is geen reden, als je van je fiets afvalt dan ben je gauw beneden.
Highway Unlimited Columns 
